Dyskusyjny Klub Książki w Kolnie

W dniu 6 maja 2016 roku Dyskusyjny Klub Książki rozpoczął działalność przy Oddziale dla Dzieci i Młodzieży MBP. Spotkania odbywają się raz w miesiącu. Każdy uczestnik Klubu otrzymuje egzemplarz książki wybranej do przeczytania i omówienia.. Po dyskusji książki wracają do organizatora, po czym następuje ich wymiana z innymi klubami.

Relacje
 
2016.05.06 – Carlos Ruiz Zafon – “Marina”
2016.06.10 – Barbara Ciwoniuk – “Ania”
2016.08.11 – Larson M. A. – “Akademia Pennyroyal”
2016.09.23 – Adam Lang – “Klucze”
2016.11.04 – Ewa Nowak – “Rezerwat niebieskich ptaków”
2016.11.19 – Katarzyna Ryrych – “Pepa w raju”
2016.12.30 – Sarah J. Maas – “Dwór cierni i róż”
2017.01.14 – Jack Thorne – “Harry Potter i Przeklęte Dziecko”
2017.02.18 – Kiera Cass -“Rywalki”
2017.03.18 – Anthony Doerr -“Światło, którego nie widać”
2017.04.22 – Becca Fitzpatrick “Szeptem”
2017.05.19 – Rainbow Rowell – “Fangirl”
2017.06.22 – Victoria Aveyard – “Czerwona królowa”
2017.07.28 – W. Bruce Cameron – “Był sobie pies”
2017.09.04 – Cassandra Clare – “Miasto kości”
2017.10.06 – Rick Riordan – “Percy Jackson i bogowie olimpijscy. Tom 1. Złodziej pioruna”
2017.11.17 – Jessici Khoury – “Geneza”
2017.12.28 – Neal Shusterman, Eric Elfman – „Strych Tesli”
2018.01.12 – John Green – „Gwiazd naszych wina”
2018.03.03 – Markus Zusak – “Złodziejka książek”
2018.04.16 – Kirsty Moseley – “Chłopak, który zakradał się do mnie przez okno”
2018.04.27 – Ransom Riggs – “Osobliwy dom pani Peregrie”
2018.06.01 – Collen Hoover – „Hopeless”
2018.06.30 – Sarah J. Maas – „Dwór cierni i róż”
2018.08.16 – Agata Christie -„morderstwo w Orient Expressie”

Sprawozdanie ze spotkania DKK – 16 .08 2018 r.

W spotkaniu wzięły udział 4 osoby. Rozmawiałyśmy na nim o książce Agaty Christie – „Morderstwo w Orient Expressie”. Na początku przybliżyłyśmy sobie postać autorki książki. Nie była ona szczególnie znana Klubowiczkom.  Oprócz  dzisiaj omawianej książki  dziewczyny czytały jeszcze „Dwanaście prac Herkulesa” Agaty Christie. To , że autorka napisała przeszło 80 kryminałów, że sprzedano 2 mld jej książek, co plasuje Agatę Christie na 3 miejscu po Biblii i Szekspirze zrobiło duże wrażenie na Klubowiczkach.  Życie Agaty Christie, a szczególnie jej tajemnicze zniknięcie też trochę przypominało kryminał. Do dziś nie wiadomo czy było to spowodowane załamaniem psychicznym po zdradzie męża, czy chęcią zwrócenia na siebie uwagi i autoreklamy? Główni bohaterowie powieści Agaty Christie to albo Herkules Poirot albo panna Marple. Zagadkę morderstwa w Orient Expressie rozwiązuje  ekstrawagancki Belg – Herkules Poirot . Znajduje on rozwiązanie  za pomocą swoich „szarych komórek” i dedukcji. Miłuje porządek i symetrię. Jest zamożny i elegancki. Jego wygląd zewnętrzny : jajowata głowa i imponująco wywinięte do góry wąsy nadają mu ekscentryczny, trochę dziwaczny wygląd,  co sprawia, że niektórzy go lekceważą. Osłabia to czujność przestępców, którzy wcześniej nie zetknęli się z genialnym Herkulesem.”Morderstwo w Orient Expressie” to oczywiście powieść kryminalna, Zastanowiłyśmy się nad głównymi cechami tego rodzaju literatury. Ustaliłyśmy, że powieść kryminalna cechuje się wartką akcją. Tematem jest zbrodnia. Akcja ma prowadzić do rozwiązania zagadki i ustalenia kto jest sprawcą. Opisuje też działania przestępców. Celem literatury kryminalnej jest dostarczenie rozrywki. Następnie przypomniałyśmy sobie kto jeszcze  jest znanym autorem kryminałów. Najbardziej znanym dziewczynom był Arthur Conan Doyle. Mówiłyśmy też o Raymondzie Chandlerze, Camili  Lackberg, Remigiuszu Mrozie czy Katarzynie Bondzie. „Morderstwo w Orient Expressie” to sztandarowy przykład klasycznego kryminału angielskiego. Jest to typowa zagadka zamkniętego pokoju (przedział w wagonie zamknięty od środka). Zagadka kryminalna jest skonstruowana tak, że przeczy prawom logiki. Jest 12 podejrzanych pasażerów pociągu. Różnią się oni narodowością,  wiekiem,  statusem społecznym, ale łączy ich przeszłość, a konkretnie tragedia w amerykańskiej rodzinie Armstrongów. Agata Christie pisząc tę powieść inspirowała się historią porwania dziecka Lindbergów. 12 pasażerów symbolizuje 12 przysięgłych. Omówiliśmy motywy literackie, które porusza ta powieść. Są nimi : zemsta, praca, dziecko, podróż, zbrodnia i przeszłość, która  rzutuje na życie i śmierć ofiary, ale także na pasażerów. Zastanowiłyśmy się nad plusami i minusami  tej powieści. Na plus zasługuje szczególnie  przewrotne i zaskakujące zakończenie, nieprawdopodobna wyobraźnia autorki,  jej zmysł kryminału i szczegółowa, dogłębna analiza zbrodni. Minusami są: bardzo zagmatwana intryga, leniwa akcja, brak emocji i bohaterowie, którzy budzą ambiwalentne uczucia. Dziewczyny polecają innym tę książkę, ale ich ulubionym gatunkiem nadal pozostaje fantasy.

Sprawozdanie ze spotkania DKK – 30.06 2018

W spotkaniu wzięły udział 4 osoby. Dyskutowałyśmy na nim o książce  Sarah J. Maas – „Dwór mgieł i furii”. Jest to kontynuacja „Dworu cierni i róż”. Pierwszy tom nawiązywał do baśni „Piękna i bestia”. Tom drugi odwołuje się do mitu o Hadesie i Persefonie. Jest też bardziej mroczną i zmysłową książką niż tom pierwszy. Główna bohaterka – Feyra znowu musi ratować świat. Zdobywa też nowe umiejętności – super moce. Odrodziła się jako fae.  Staje się bardziej zdecydowana i pewna siebie. Leczy się z traumy. Tamlin w tym tomie jawi się jako tyran i staje coraz bardziej tajemniczy . Demoniczny Rhysander to teraz wybawiciel dla Feyry. Wszystkie jego złe postępki zostają wybielone i znajdują usprawiedliwienie.  To trochę wygląda jak powtórka ze „Szklanego Tronu”. Autorka wprowadza wielu nowych bohaterów: Mor, Amren, Azriela, Kasję. Siostry Feyry stają się ciekawsze, gdy poznajemy je lepiej. Główni bohaterowie nigdy nie mieli łatwego życia, ale w tym tomie wpadają z deszczu pod rynnę. Autorka zmienia portrety psychologiczne głównych postaci, co dobrze robi fabule ale gorzej literackiej konsekwencji. Źli stają się dobrzy. Szlachetni stają się mniej szlachetni. Klubowiczki bardzo lubią literaturę fantasy i powieści Sarah J. Maas dlatego bardzo pozytywnie oceniają tę książkę i szczerze polecają ją innym, ale zgadzają się z opinią , że nie jest to szczególnie ambitna powieść. Na plus oceniają dialogi i szybki rozwój wypadków, a także to ,że powieść jest bardziej mroczna i zmysłowa niż tom pierwszy. Widzą też pewne minusy tej książki. Sceny seksu są przesadzone i kiczowate, ale przez to też zabawne , np. -„od ryku bohatera drżą góry”, „ze szczęścia skóra Feyry świeci”. Bohaterowie są wyidealizowani. Wszyscy piękni, potężni, muskularni. Oczy fiołkowe lub srebrne, „Jego uśmiech przywołał wizję jedwabnej pościeli i jaśminowej bryzy o północy”.

Sprawozdanie ze spotkania DKK – 1.06.2018 r.

1 czerwca 2018 r. na spotkaniu DKK rozmawiałyśmy o książce Colleen Hoover – „Hopleess”. W spotkaniu wzięły udział 4 Klubowiczki. Na początku ustaliłyśmy co wiemy o autorce książki i jakie inne jej powieści czytałyśmy oraz , które z przeczytanych są godne polecenia? Następnie zastanowiłyśmy się jakiego rodzaju jest to książka?  Jest to powieść obyczajowa dla” młodych dorosłych”. Klubowiczki stwierdziły , że jest to typowa powieść o miłości. Tego właśnie spodziewały się patrząc na okładkę przedstawiającą  błogo uśmiechającą się dziewczynę. Nie wszystkim okładka wydała się zachęcająca do lektury książki. Ustaliłyśmy jakie inne książki przypomina „Hopleess”,. Dziewczynom ta powieść  bardzo przypominała „Chłopaka, który zakradał się do mnie przez okno” a także serię „After” Anny Todd.  Poprzez kreację głównego bohatera omawiana powieść nawiązuje również do „Zmierzchu”. Holder Dean podobnie jak Edward Cullen jest bardzo tajemniczy, często obraża się i odchodzi  nie kończąc rozmowy. Scharakteryzowałyśmy głównych bohaterów. Narratorką jest Skay –Hop, adoptowana w wieku 5 lat .Matka  adoptowanej Hop przekazała, że jej matka biologiczna nie żyje,  a ojciec nie może się nią opiekować. Hop jest trochę nietypową młodą dziewczyną. W jej domu nie ma telewizji, komputera, telefonów komórkowych. Dziewczyna nie chodzi do szkoły. Uczy się w domu. Matka preferuje weganizm. Nasza główna bohaterka jest bardzo wrażliwa ale ma też buntowniczy charakter. Na początku sprawia wrażenie dziewczyny bawiącej się uczuciami zainteresowanych nią chłopaków, dlatego ma złą opinię wśród rówieśników. Hop jest spokojna, zrównoważona. Ma w sobie ogromną siłę i niezależność. Jej partner – Dean Holder dorównuje złą reputacją głównej bohaterce. Jest impulsywny, sprawiający kłopoty, ale też czuły, troskliwy i niezwykle pociągający. Skrywa w sobie ogromny ból i wrażliwość. W jego obecności Hop czuje strach ale jednocześnie fascynację.  Chłopak sprawia, że ożywają wspomnienia, o których wolałaby zapomnieć. O Holderze krążą niezbyt pozytywne plotki, ale wiadomo, że zła reputacja nie zawsze oznacza złego człowieka. Klubowiczki bardzo polubiły przyjaciół głównych bohaterów: Breckina, a szczególnie  Six.  Przyjaciółka Hop ma niewyparzony język. Jest energiczna i dowcipna. To – „wystrzałowa dziewczyna”. Głównych bohaterów nie sposób nie lubić. Czytelnik kibicuje im od pierwszej do ostatniej strony. Po omówieniu bohaterów ustaliłyśmy co oznacza tytuł książki i o czym ona głównie opowiada. Jest to książka o miłości. Jest w niej dużo seksu i sugestywnych opisów erotycznych uniesień bohaterów. O czym jest jeszcze ta powieść? Jest to książka o wybaczaniu. Zastanowiłyśmy się kto komu powinien wybaczyć?. Porusza problem tożsamości. Kim jesteśmy? Skąd pochodzimy? Jest to też historia o życiu w kłamstwie. „Czasem odkrycie prawdy może odebrać nadzieję szybciej niż wiara w kłamstwa” „Czasem lepiej jest żyć w kłamstwie, bo prawda może okazać się czymś czego nie chcielibyśmy doświadczyć”. Doszłyśmy do wniosku, że autorka umie wywołać emocje u czytelnika. Te emocje to: niepokój, strach, lęk ale także wzruszenie szczęście, czułość. Historia jest pełna bólu, ale też bawi, wzrusza, zaskakuje i chwyta za serce. Jak oceniają ją Klubowiczki? Różnie. Dwie bardzo pozytywnie. Dwie negatywnie. One nie polubiły głównej bohaterki, ale czują sympatię do Six i matki Hop. Słusznie zwróciły uwagę na „niesmaczne” podejście do traumatycznych scen : samobójstwo ojca na oczach córki i zachowanie się córki później.

Sprawozdanie ze spotkania DKK – 27.04.2018 r.

W spotkaniu tym wzięły udział 4 Klubowiczki. Rozmawiałyśmy na nim o książce Ransoma Riggsa – „Osobliwy dom pani Peregrine”. Na początku ustaliłyśmy co wiemy o autorze książki. Ransom Riggs jest współczesnym  pisarzem amerykańskim, a omawiana przez nas książka jest jego udanym debiutem. Ukazała się w 2011 roku i przez 56 tygodni utrzymywała się na liście bestsellerów New York Timesa. Prywatnie autor jest mężem Taherah Mafi, która napisała serię o losach Julii. Seria ta podbiła serca nie tylko naszych Klubowiczek, ale czytelników na całym świecie. „Osobliwy dom pani Peregrine” to pierwsza część trylogii. Dwie następne to:  „Miasto cieni” i „Biblioteka dusz”. Wszystkie zgodziłyśmy się , że książka ma piękną i intrygującą okładkę. W ogóle książka jest bardzo ładnie wydana: twarda oprawa, piękne oryginalne fotografie w stylu retro wokół których osnuta została akcja, biały gruby papier, ilustrowana numeracja stron, odręcznie pisane listy.  Następnie zastanowiłyśmy się jaki rodzaj literatury prezentuje omawiana przez nas powieść?. Można powiedzieć, że jest to bardzo dziwaczna i ekscentryczna  pozycja. Łączy w sobie elementy thrillera, horroru, fantasy, książki przygodowej. Ma  też  cechy kryminału i dramatu wojennego. Omówiliśmy głównych bohaterów. Narratorem jest  szesnastoletni Jacob, w życiu którego wielką rolę odegrał dziadek Abraham i jego wojenne losy. Stwierdziłyśmy, że choć chłopak na pewno nie jest ideałem, to jednak nie sposób go nie polubić. Gorzej było z pozostałymi bohaterami. O osobliwych dzieciach  z sierocińca niewiele się dowiedziałyśmy z tej książki . Poza ich fantastycznymi zdolnościami wypadają nijako, bezbarwnie i smutno. Ustaliłyśmy jakie tematy porusza ta powieść. „Osobliwy dom pani Peregrine”  to książka wielowymiarowa. Holokaust stanowi tu punkt wyjścia. Potwory to naziści. Opisuje życie poza czasem czyli życie poza  śmiercią. Podróżowanie w czasie, przeskakiwanie w różne pętle czasowe. Nastrój książki jest zagadkowy i mroczny. Opisywane wydarzenia to  raczej metafora życia żydowskich dzieci w wojennej rzeczywistości. Jest to też książka o przyjaźni, bohaterstwie,  wojnie, tolerancji . O dojrzewaniu głównego bohatera. Jacob dojrzewa i zmienia swój stosunek do najbliższych i świata. „Osobliwy dom pani Peregrine”  przypomina nam pierwszą książkę omawianą na spotkaniu DKK – „Marinę” Na koniec zastanowiłyśmy się jakie są plusy i minusy tej pozycji. Na plus zaliczyłyśmy piękną oprawę, klimat powieści, sympatycznego narratora i oryginalny temat. Na minus : dużo niedomówień, fabułę tworzoną trochę na siłę do zdjęć, naciągany wątek miłosny i bezbarwnych bohaterów. Pierwsza część jest bardzo wciągająca i klimatyczna, ale później staje się  już tylko przygodą dla młodego czytelnika. I choć jest to przygoda z pogranicza jawy i snu nie zachęciła jednak Klubowiczek do sięgnięcia po następne części.

Sprawozdanie ze Spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki – 16.04.2018 r.

W spotkaniu DKK, które się odbyło 16.04.2018 roku wzięły udział 4 osoby. Rozmawiałyśmy wówczas o książce Kirsty Moseley – “Chłopak, który zakradał się do przez okno”. Na początku ustaliłyśmy co wiemy o Autorce. Kirsty Moseley jest Angielką, autorką romansów obyczajowych. Debiutowała pisząc dla Internetu. Książka, która jest tematem naszego spotkania ukazała się w 2012 roku i uznano ja za jedną z dziesięciu najlepszych książek na liście dla “young adult”. Wszystkie zgodziłyśmy się, że głównym tematem jest miłość, chociaż książka porusza też inne problemy, niestety traktuje je bardzo pobieżnie.Omawiana przez nas powieść przypomina nieco “Hopeless” Colleen Hoover, ale ci co czytali “Hopeless” uważają ją za lepszą książkę od “Chłopaka, który zakradał się do mnie przez okno”. Rozmawialiśmy o głównych bohaterach: szesnastoletniej Amber i jej sympatii Liamie. Ważną, pozytywną postacią jest też opiekuńczy , starszy brat Amber – Jake. Liam z pozoru ideał. Przystojny, mądry, romantyczny, opiekuńczy, świetny sportowiec, nie zachwycił jednak Klubowiczek. Na pytanie czy chciałyby mieć takiego chłopaka?. Odpowiedziały, że – nie. Chyba nie wydał im się do końca dojrzały, a etykietka szkolnego playboya też im nie podobała się. Amber to dziewczyna , która w dzieciństwie przeżyła traumę. Brutalny ojciec terroryzował rodzinę, a po próbie molestowania córki został zmuszony do odejścia z ich życia. Powieść Kirsty Moseley jest niestety cukierkowa aż do bólu, choć pojawia się tam problem przemocy, pedofilii i nieplanowanej ciąży. Mogłaby to być poważna historia o radzeniu sobie z demonami przeszłości, ale skończyło się na przyjemnej, prościutkiej opowieści o prawie idealnej miłości idealnych osób. Omawiana historia jest momentami wręcz nierealna. Nie jest to na pewno książka dla bardziej wymagającego czytelnika.

Sprawozdanie ze spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki – 3.03.2018 r.

W spotkaniu DKK, które odbyło się 3.03 2018 roku brały udział 4 Klubowiczki. Rozmawiałyśmy na nim o książce Markusa Zusaka – “Złodziejka książek” Na początku przypomniałyśmy sobie co wiemy o Autorze książki. Markus Zusak to australijsko-niemiecki pisarz, autor 5 powieści. Sławę przyniosła mu właśnie omawiana przez nas “Złodziejka książek”, do napisania której zainspirowały go opowiadania matki, mieszkającej w czasie II wojny światowej w Monachium. Następnie ustaliłyśmy co jest głównym tematem książki. Jest nim Holokaust i II wojna światowa. Przypomniałyśmy sobie , że już wcześniej też dyskutowałyśmy o podobnej książce. Była to: “Światło, którego nie widać”,która II wojnę światową między innymi też przedstawiała z punktu widzenia Niemców. Przypomniałyśmy też sobie jakie inne książki o tej tematyce czytałyśmy. Była to też okazja do zaprezentowania książek i całych serii dla dzieci i młodzieży dotyczących II wojny światowej z naszej biblioteki. Ustaliłyśmy , że jest to “temat rzeka”, ciągle aktualny w literaturze.Okazało się, że Klubowiczki niezbyt chętnie sięgają po literaturę z tej tematyki. Jest to dla nich ciężki i przygnębiający temat, choć omawianą pozycję uznały za dobrą i ciekawą powieść.Następnie rozmawiałyśmy o bohaterach książki.Tych głównych nie sposób byłoby nie polubić , choć czasem z pozoru wydawali się szorstcy , nieprzystępni, wyniośli a nawet okrutni czy wulgarni. Może tylko, z narratorem – Śmiercią trudno byłoby się zaprzyjaźnić, choć jest tu “On” bardzo ludzki. Potrafi współczuć. Jest bezstronnym świadkiem. Przeprowadza na drugą stronę.Zastanowiłyśmy się też jakie uczucia opisuje książka? “Złodziejka książek” to powieść o miłości i odpowiedzialności o przyjaźni i lojalności ale także o strachu, rozpaczy , bezradności gniewie i rezygnacji. Próbuje oswoić czytelnika ze śmiercią. Mówi o odwadze i człowieczeństwie. Ukazuje wojnę bez patosu, bez wielkich słów, z perspektywy codziennego życia. Liesel – tytułowa złodziejka książek kocha słowa, które mają wielką moc. Mogą zabijać ale mogą też stwarzać. Tak o tym mówi “Nienawidziłam słów i kochałam je. Mam nadzieję , że nauczyłam się ich używać.”

Sprawozdanie ze spotkania DKK – 28 grudnia 2017 roku

Na spotkaniu DKK, które odbyło się 28 grudnia 2017 roku rozmawiałyśmy o książce Neala Shustermana i Erica Elfmana  – „Strych Tesli”. Jest to literatura amerykańska. W naszej bibliotece znajduje się jeszcze  książka –  „Podzieleni” napisana przez  pierwszego autora. Książek autorstwa Erica Elfmana nie mamy w naszych zbiorach. W spotkaniu wzięły udział 4 klubowiczki. „Strych Tesli” to I tom zapowiedzianego jako trylogia „Stowarzyszenia Accelerati”. Następnie zastanowiłyśmy się jaki gatunek reprezentuje omawiana przez nas pozycja? . Jest to fantastyka, a dokładnie teen thriller. Następnie ustaliłyśmy , że „Strych Tesli” to ciekawy i oryginalny temat. Ustaliłyśmy co wiemy o Nikoli Tesli.  Omówiliśmy głównych bohaterów. Zastanowiłyśmy się nad narracją w książce. Jest  prowadzona  z kilku punktów widzenia, a narrator jest wszechwiedzący. Zastanowiłyśmy się , które z niezwykłych wynalazków Nikoli Tesli chcielibyśmy mieć na własność, a z którymi lepiej byłoby się nie zetknąć. Przypomnieliśmy sobie najciekawsze cytaty  i przykłady świetnego humoru. Na koniec wszystkie zgodziliśmy się, że jest to pozycja godna polecenia , szczególnie fanom  czarodzieja Pottera, ale nie tylko. Walorami książki są: oryginalna historia, szybko rozwijająca się akcja, barwne postacie, tajemnice i wątek miłosny.

Sprawozdanie ze spotkania DKK – 12  stycznia 2018 roku.

12 stycznia 2018 roku na spotkaniu DKK rozmawiałyśmy o książce Johna Greena – „Gwiazd naszych wina”. W spotkaniu wzięły udział 4 klubowiczki. Na początku ustaliłyśmy co wiemy o autorze. John Green  jest wszystkim świetnie znany , a jego bestsellerowe książki są bardzo lubiane. Potem ustaliłyśmy jaki główny temat porusza ta lektura. Jest to książka  o nastolatkach chorych na nowotwór. Dzieci i młodzież chorujący na ciężkie i nieuleczalne choroby to temat  coraz częściej poruszany w literaturze dla młodego czytelnika. Przypomnieliśmy sobie pokrótce jakie inne o   podobnej tematyce  książki mamy w naszych zbiorach. Są to między innymi[i] – dla dzieci : -„Siedem sowich piór” Katarzyny Ryrych, „Olivier i zeszyt z marzeniami „ Sally Nicholls. Dla starszych: „Oskar i pani Róża” Erica-Emmmanuela Schmitta, „Ktoś na górze mnie nienawidzi” Hollis Seamon, „Chcę żyć” Marliese Arnold czy „Siedem minut po północy” Patrica Nessa.  Następnie ustaliłyśmy kto jest narratorem w tej książce i jakie są jej główne atuty. Niewątpliwie jednym z głównych atutów tej pozycji są  jej najważniejsi  bohaterowie:  Hazel i Augustus. Dokonaliśmy ich charakterystyk  i zwróciliśmy uwagę na ich przemianę ,  po tym jak ich przyjaźń przerodziła się  w coś głębszego. Potem ustaliłyśmy o czym jeszcze jest ta książka.  Klubowiczki mówiły, że przede wszystkim jest o miłości. O miłości nastolatków , ale także o miłości rodziców do dzieci i odwrotnie. „Gwiazd naszych wina” to także książka o przyjaźni, dojrzewaniu, poszukiwaniu siebie i o tym  jak ważne w życiu są marzenia. Ustaliłyśmy jakie uczucia  porusza . Jest w niej  i smutek i radość i strach. Rodzice Hazel tak do niej mówią: „Myśl o twojej śmierci nas zasmuca, ale radość z powodu twojego istnienia jest o wiele większa niż smutek z powodu twojej choroby”. Książka jest po prostu słodko-gorzka. Wspólnie wybrałyśmy przymiotniki określające tę lekturę. „Gwiazd naszych wina” jest książką wzruszającą , poruszającą, wartościową ,odważną,  wnikliwą , ostrą, ale też pełną humoru. Zastanowiliśmy się  co różni Hazel i Augustusa od przeciętnych nastolatków. Oni starają się czerpać z życia jak najwięcej. Podchodzą do śmierci jako do zjawiska naturalnego. Potrafią nawet z niej żartować. Zostali ciężko doświadczeni ale nadal pozostają dziećmi. Są dzielni, odważni, spokojni. Nie znoszą gdy ludzie nie wiedzą co powiedzieć w ich obecności. Wiedzą, że sprawiają najbliższym ból, że dzień ich  śmierci nieuchronnie się zbliża. Chcą żeby inni widzieli w nich nastolatka, a nie chorego na raka. Mówiłyśmy też o sposobie przedstawienia tematu choroby w książce. Ten temat jest często przedstawiany w sposób upiększony, gdzie kreuje się bohatera na nadczłowieka, który mimo młodego wieku posiada już wiedzę życiową stulatka. Green przedstawia chorych nastolatków takimi jacy są ,a nie w wersji upiększonej. Ukazuje ich marzenia, radości, smutki, pierwsze miłości i rozczarowania. Na koniec ustaliłyśmy od kogo autor  zaczerpnął tytuł i jakie jest główne przesłanie książki. Marzenia  nadają sens naszemu istnieniu. Czasem jedna osoba może zmienić całe nasze życie , nie ważne jak blisko znajdujesz się jego końca. Bez smutku nie zaznalibyśmy radości. Książka uświadamia jak wielkim darem jest życie i zdrowie. Zastanowiłyśmy się czy klubowiczki chętnie sięgają po takie lektury. Raczej nie. To poważny i ciężki temat.

Sprawozdanie ze spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki 17.11.2017 r.

Na spotkaniu DKK 17 listopada 2017 r. rozmawiałyśmy o książce Jessici Khoury – „Geneza”. W spotkaniu uczestniczyło 6 Klubowiczek. Na początku ustaliłyśmy co wiemy o autorce tej powieści. „Geneza” jest debiutem literackim 22-letniej pisarki amerykańskiej. W Polsce ukazała się jeszcze jedna jej powieść –„Zakazane życzenie”, która nawiązuje do historii Aladyna i jego lampy.  W naszej bibliotece nie ma jeszcze żadnej pozycji tej autorki. „Geneza” to powieść fantastycznonaukowa. Zastanowiłyśmy się jakie tematy porusza ta pozycja i ustaliłyśmy , że jest to historia o nieśmiertelności, doskonałości, odmiennych kulturach, kwestiach moralnych związanych z postępem nauki. Jest to też powieść o poświęceniu i konsekwencjach ślepego dążenia do celu. Książka przedstawia też ciekawy świat i kulturę tubylców z amazońskiej dżungli. Opisuje ich zwyczaje i legendy. Potem ustaliłyśmy kim są bohaterowie tej książki. Są nimi dwie kontrastowe grupy : naukowcy z Little Cam i tubylcy z plemienia Ai’oa. Główna bohaterka to Pia. Poznajemy ją w dniu jej siedemnastych urodzin. Ustaliłyśmy co o niej wiemy. Mieszka w ośrodku naukowym, ukrytym w dżungli. Nie zna świata poza nim. Od dzieciństwa wmawiano jej, że jest doskonała. Jest nieśmiertelna i ma zapoczątkować  nową idealną rasę nieśmiertelnych ludzi. Ustaliłyśmy jaka jest Pia. Jest ponadprzeciętnie inteligentna, ale także przewyższa innych fizycznie. Mimo tej doskonałości jest bardzo naiwna. Tajemnice i ogrodzenie ośrodka  pod napięciem nie budzi w niej wątpliwości i sprzeciwu. Aż do pewnego momentu, kiedy do ośrodka przyjeżdża nowa pani naukowiec, która zaczyna siać w niej pewne wątpliwości co do prowadzonych w ośrodku badań i roli samej Pii w tych eksperymentach. Dzięki uszkodzonemu ogrodzeniu dziewczyna poznaje otaczającą dżunglę. Świat może mniej bezpieczny, ale za to ekscytujący i pełen barw. Poznaje tam też Eia – rówieśnika. Doszliśmy do wniosku, że choć Pia była dosyć naiwna i zarozumiała to jednak ma wielkie serce. Potrafi dobrze wybierać. Nie chce poświęcać życia innych dla nieśmiertelności. Drugim ważnym bohaterem jest tubylec Eio – szaleńczo zakochany w Pii. Gotowy zrobić wszystko dla swojej wybranki. Porozmawiałyśmy o wątku romansowym tej książki. Doszłyśmy do wniosku, że nie jest zbyt ważny dla opisywanej historii. Miłość tej pary jest trochę mało wiarygodna. Główni bohaterowie prawie się nie znają i ich uczucie nie do końca przemawia do Klubowiczek, chociaż bardzo kibicują tej sympatycznej parze. Następnie rozmawiałyśmy o języku i narracji utworu. Styl jest lekki i bardzo barwny. Język operuje często naukowymi zwrotami. Wszystkie zgodziłyśmy się, że nie da się przejść obojętnie obok tej historii. Na koniec przypomniałyśmy sobie cytaty warte zapamiętania: „Jeśli wiedza to skrzydło, co nas w niebo wznosi, to ja jestem ptakiem, który ma podcięte skrzydła”, „Nasze oczy ukazują nam jedną stronę każdego przedmiotu, ale to nie znaczy, że nie ma pięciu innych, których nie widzimy”, „Prawda potrafi przeszyć i zniszczyć najbardziej niezniszczalnych z nas”, „Jestem jednością. Tworzę całość. Jestem wolna”. Cytatem puentującym książkę mogą być słowa: „O doskonałości świadczą czyny”. Rozmawiałyśmy też o przesłaniu książki. Doszłyśmy do wniosku, że cel nie uświęca środków, że nie wszystkie badania naukowe są do końca etyczne. Zastanawiałyśmy czy można zabijać i eksperymentować na żywych istotach w imię nauki? Czy chcielibyśmy być nieśmiertelni i jak wtedy wyglądałby świat? Czy książka podobała się Klubowiczkom? Bardzo je zainteresowała. Poleciłyby ją wszystkim wielbicielom fantasy, a szczególnie tym, którzy lubią nauki ścisłe i których już zmęczyły książki o wampirach i wilkołakach oraz przesłodzone romanse.

Sprawozdanie ze spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki 06.10.2017 r.

6 października 2017 roku odbyło się spotkanie DKK. W spotkaniu wzięły udział 4 osoby. Rozmawialiśmy na nim o książce Ricka Riordana -“Złodziej pioruna”. Na początku przybliżyliśmy sobie postać autora cyklu “Percy Jackson i bogowie olimpijscy” oraz pokrótce omówiliśmy inne książki Ricka Riordana, które znajdują się w naszej bibliotece. Dużą popularnością cieszy się też cykl “Kroniki rodu Kane”. Na początku ustaliłyśmy jakiego rodzaju jest to książka. “Złodziej pioruna ” to fantastyka, a ściślej połączenie fantastyki z mitologią grecką. Następnie zastanowiłyśmy się do jakich innych znanych utworów ta powieść nawiązuje. Już sam tytuł serii :”Percy Jackson i bogowie olimpijscy” wskazuje , że książka nawiązuje do mitologii greckiej.Jest to uwspółcześniona, zamerykanizowana, ukazana w sposób zabawny i przewrotny, potraktowana z przymrużeniem oka – wersja mitologii greckiej.Była więc to też okazja, żeby podkreślić rolę mitów antycznych w naszym dziedzictwie kulturowym. Literatura i sztuka chętnie korzysta z mitów jako źródła tematów. Bohaterowie mitów reprezentują odwieczne typy i tak Odyseusz jest archetypem wędrowca, Demeter – cierpiącej matki a Prometeusz- altruisty poświęcającego się dla innych. Motywy mityczne pojawiają się w poezji Ernesta Brylla, Tadeusza Różewicza, Stanisława Grochowiaka i Zbigniewa Herberta.Symboliczny tytuł nawiązujący do mitologii nadał swojej powieści Stefan Żeromski, a opowiadaniu – Jarosław Iwaszkiewicz.Liczne nawiązania do antyku znajdziemy w tragediach greckich (“Antygona”,”Król Edyp”). Renesansowi twórcy tez chętnie przywoływali muzy.Cykl o Percym Jacksonie bardzo przypomina nam też cykl o Harrym Potterze. Percy to Harry, z pozoru zwyczajny chłopak, a jednak bohater i wybraniec. Chłopak nadwrażliwy emocjonalnie, niespokojne dziecko, którego dzieciństwo jest dalekie od ideału. Jego przyjaciółka – Annabeth bardzo przypomina Hermionę. Obie są mądre, oczytane. Annabeth trzeźwo myśli. Jest dobrym strategiem, nic w tym dziwnego jest przecież córką Ateny. Satyr Grover to Ron z kopytkami.Centaur Chejron przypomina Dumbledore’a, Clarisse- Draco, a Kronos – Voldemorta. Obóz Herosów przypomina – Hogvart. Harry i Percy mają podobne sytuacje rodzinne, misje do spełnienia, a w ich życiu wielką role odgrywają sny i przepowiednie.

Następnie zastanowiłyśmy się o jakich uczuciach, sprawach mówi ta książka? “Złodziej pioruna” to powieść o odwadze, przyjaźni, tajemnicy, walkach, przepowiedniach. Rozmawialiśmy też o głównych bohaterach, którymi są przede wszystkim herosi. Występują tam też bogowie olimpijscy; Zeus, Posejdon, Hades, Ares, Dionizos, róże stwory mitologiczne: Erynie, Meduza, Cerber, Minotaur, Prokrustes, boginki: driady, nereidy i najady. Bogowie olimpijscy przedstawieni w tej powieści niewiele się zmienili mimo upływu czasu. Są bardzo ludzcy. Zachowują się jak banda bogatych nastolatków. W książce występują też zwykli śmiertelnicy, ale ich rola nie jest wielka. Mówiliśmy też o narracji i języku powieści. Narratorem jest Percy. Mitologiczne wątki wplecione są we współczesny świat. Autor posługuje się ironią. Podchodzi do tematu ze zdrowym dystansem, lekko i naturalnie, dlatego nikogo nie dziwi, że bóg wojny przemierz USA na wielkim, ryczącym motorze. W książce jest dużo humoru. Meduza sprzedaje rzeźby własnego wyrobu, Prokrustes handluje łóżkami wodnymi. Mojry – boginie losu to staruszki dziergające na drutach. Jedno z humorystycznych zdań powieści: “Jak już przyzwyczaiłem się do tego, że mój nauczyciel łaciny jest koniem, odbyliśmy miłą przechadzkę, choć uważałem, żeby nie zajść go od tyłu”. Wszyscy zgodziliśmy się, że książkę czyta się lekko i przyjemnie. Dialogi są bardzo dynamiczne.Następnie wybraliśmy cytaty warte zapamiętania:”Idź tam, gdzie prowadzi cię serce, inaczej utracisz wszystko”, “Tak mało ludzi czyni prawdziwe dobro w życiu”, “Ares ma siłę i to wszystko. A nawet siła musi czasem ustąpić przed rozumem”, “Zabawne do jakiego stopnia ludzie potrafią sobie coś ubzdurać i następnie naginać wszystko do swojej wersji wydarzeń”. Książka mimo dużych podobieństw do Harry’ego Pottera bardzo wszystkim się podobała. Porównaliśmy też książkę z filmem. W filmie wiele wątków różni się od pierwowzoru. Jest wiele niezgodności i trochę inny bohater.

Sprawozdanie ze spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki 04.09.2017 r.

4 września odbyło się spotkanie członkiń DKK. W spotkaniu wzięło udział 5 dziewczyn. Rozmawialiśmy na nim o książce Cassandry Clare “Miasto kości”. Jest to pierwsza część bardzo lubionego przez czytelniczki cyklu “Dary anioła”. Na początku ustaliliśmy do jakiego gatunku literatury należy ta pozycja. Nie było z tym kłopotu, bo fantasy to ulubiony gatunek literacki Klubowiczek. W obrębie fantasy jest wiele podgatunków. Omówiliśmy je sobie (high, heroic, urban, low, dark i space) i dokonaliśmy przeglądu literatury z poszczególnych podgatunków. Następnie ustaliliśmy jaki podgatunek reprezentuje omawiana przez nas lektura.”Miasto kości” ma pewne cechy horroru czyli -dark fantasy, ale to przede wszystkim urban fantasty. Akcja rozgrywa się w realiach wielkomiejskich(Nowy Jork), magia miesza się tam z techniką. Zastanowiliśmy się też do jakich innych znanych książek ta pozycja nawiązuje. Ustaliliśmy, że przede wszystkim do “Zmierzchu”, ze względu na główną bohaterkę oraz obecność wampirów, wilkołaków, wyklętych itp., oraz do cyklu o Harry’m Poterze. Instytut z “Miasta kości” przypomina Hogwart, a Valentin – Voldemorta. Są tam też podobieństwa do “Maximum Ride”, “Istot ciemności”, “Pamiętników wampirów”, czy “Pięknych istot”. Koneksje rodzinne miejscami przypominają serial “Moda na sukces”. Następnie wyjaśniliśmy sobie co oznacza tytuł. Omówiliśmy głównych bohaterów, oraz jakie zmiany dokonywały się w nich na kartach książki. Zastanowiliśmy się, którzy z nich budzą naszą sympatię, z którymi moglibyśmy się zaprzyjaźnić? Scharakteryzowaliśmy pokrótce wątek miłosny, miejscami zaskakujący. Przypomnieliśmy sobie sceny humorystyczne i przykłady sarkazmu niektórych bohaterów. Wybraliśmy najlepsze naszym zdaniem cytaty: “Tylko ludzie pozbawieni celu są nieszczęśliwi”,”Wiesz jakie jest najgorsze uczucie jakie mogę sobie wyobrazić? Nie ufać osobie, którą się kocha najbardziej na świecie”. Stwierdziliśmy , że “Miasto kości” to fascynująca i ciekawa powieść choć jej akcja dla bardziej doświadczonych czytelników może być przewidywalna. Język powieść jest łatwy,dialogi zabawne, opisy niezbyt szczegółowe. Akcja szybka. Klubowiczki chętnie polecą ją innym.

Sprawozdanie ze spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki 28.07.2017 r.

Na spotkaniu DKK 28.07.2017 roku rozmawialiśmy o książce W. Bruca Camerona -“Był sobie pies”. W spotkaniu wzięło udział 5 osób. Na początku ustaliliśmy kto jest głównym bohaterem i narratorem książki. Wspomnieliśmy o innych znanych nam książkach opowiadających o psach. Przypomniały się wzruszające lektury szkolne: “O psie, który jeździł koleją” Romana Pisarskiego, “Lassie wróć!” Erica Knighta czy “Pięciopsiaczki” Wandy Chotomskiej. Omawianie książki “Był sobie pies” było też okazją do zaprezentowania innych pozycji poświęconych psom, znajdującym się w bibliotece, zarówno tych popularnonaukowych jak i z beletrystyki. Szczególnie lubianymi pozycjami są “W biegu” Michaela Morpurg” i “Marley i ja” Johna Grogana. Następnie ustaliliśmy co wyróżnia tę książę ze znanej nam wcześniej “psiej literatury”. Mówiliśmy o wszystkich wcieleniach głównego bohatera, o nastroju książki, przypomnieliśmy sobie jej humorystyczne fragmenty . Następnie zastanowiliśmy się jakie psie problemy porusza ta powieść (bezdomność, zbieractwo, pseudohodowle, nieodpowiedzialność, szkolenie psów do walki, brak konsekwencji w wychowaniu zwierzęcia). Zastanowiliśmy się jakie uczucia opisuje książka? Jest to historia wielkiego psiego przywiązania, miłości i tęsknoty. Mówi też o narodzinach, stracie i śmierci. Scharakteryzowaliśmy też typy ludzi poznanych na kartach książki,ze względu na ich stosunek do zwierząt. Byli to miłośnicy psów, którzy chcą je ratować, nawet jeśli nie mają warunków, kochające rodziny, dla których pies jest przyjacielem i członkiem rodziny, ludzi pracujących z psami, dla których pies jest partnerem i narzędziem. Byli też tam tacy, którzy mimo iż bardzo chcieli mieć psa, to jednak nie powinni, bo to zdecydowanie ich przerosło i tacy, którzy nie liczyli się w ogóle z uczuciami zwierzęcia, bo było ono dla nich tylko źródłem dochodu. Bailey na swojej drodze spotkał wspaniałych ludzi, przede wszystkim Ethana, ale też i tych przepełnionych złością i nienawiścią do ludzi i zwierząt, czy cierpieniem niemożliwym do ukojenia nawet przez najwierniejszego przyjaciela – psa. Książka bardzo poruszyła Klubowiczki, bo wszystkie mają i kochają zwierzęta domowe, a niektóre zajmują się też nimi w schronisku. “Był sobie pies” to mądra i ciepła książka. Powieść, która pokazuje, ze miłość nie ma granic, że nasi najbliżsi zawsze są przy nas, że życie każdej istoty ma jakiś cel, misję.Podsumowując możemy zacytować jedno ze zdań wypowiedzianych w książce: “Nie ma złych psów, są tylko źli ludzie”.

Sprawozdanie ze spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki 22.06.2017 r.

22.06 2017 na spotkaniu DKK rozmawialiśmy o książce Victorii Aveyard “Czerwona królowa”. W spotkaniu wzięło udział 4 osoby.Na początku ustaliliśmy jaki rodzaj literatury reprezentuje ta powieść i do jakich innych czytanych przez Klubowiczki książek nawiązuje.Jest to powieść dystopijna, przedstawiająca czarną wizję przyszłości. Uznaliśmy ,że “Czerwona królowa” to mieszanka “Igrzysk śmierci”, “Niezgodnej ” i “Rywalek”. Książka ta ma też sporo wspólnego z “Szklanym tronem” S. J. Maas, “Czasem żniw” S. Shannon czy “Cieniem i kością”B. Leigh. Ogólnie książka bardzo podobała się Klubowiczkom, ale były też opinie, że powieść jest trochę niedopracowana.Proponuje zbyt proste rozwiązania. Główne wątki są potraktowane zbyt powierzchownie.Rozmawialiśmy też o głównych bohaterach. O tym, co w nich nam się podobało i co trudno było zaakceptować. Mottem tej powieść mogą być następujące zdania. “Każdy może zdradzić każdego”, “Sprawiedliwość jest mrzonką”, “Prawda się nie liczy, liczy się tylko to, w co wierzą ludzie”.

Sprawozdanie ze spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki 19.05.2017 r.

19 maja 2017 roku na spotkaniu DKK rozmawialiśmy o książce “Fangirl” Rainbow Rowell. W spotkaniu uczestniczyły 4 Klubowiczki. Autorka książki mieszka w Nebrasce. Pisze dla młodzieży i dorosłych. W naszej bibliotece mamy jeszcze jedną pozycję tej autorki o tytule “Eleonora i Park’. Omawiana przez nas książka była nominowana w Plebiscycie Książka roku 2015 w kategorii literatura młodzieżowa. Jest to książka obyczajowa, której bohaterkami są bliźniaczki: Cath i Wren. Dziewczyny poznajemy w momencie kiedy zaczynają naukę w koledżu. Fizycznie są bardzo podobne. Obie fascynują się książką o nastoletnim czarodzieju- Simonie Snow, ale charaktery mają bardzo różne. Wren lubi imprezować, randkować, poznawać nowych ludzi. Cath woli siedzieć w swoim pokoju pisać fanfiction do przygód nastoletniego czarodzieja, który bardzo przypomina Harrye’go Pottera. Ma swoich fanów, którzy czytają jej fanfik. W koledżu drogi dotychczas nierozłącznych sióstr rozchodzą się. Wren nie chce już mieszkać razem z Cath, dla której decyzja siostry jest jak trzęsienie ziemi.Tytułowa “fangirl” to oczywiście Cathy. Książka mówi o przyjaźni i trudnej sztuce dojrzewania. To historia ludzi, którzy tak kochają książki, że stały się one dla nich prawie całym światem. “Fangirl” to książka lekka, przyjemna wręcz urocza , opisująca sympatycznych bohaterów, ale nie jest to lektura dla wymagających, ambitnych czytelników. Opisywaną historię widzimy oczami Cath, która tak się przedstawia -“Jestem dziewczyną, która fantazjuje o byciu zamkniętą na noc w bibliotece”. Akcja książki jest raczej powolna, nieśpieszna, mocno przewidywalna. Bohaterowie nie ujeżdżają smoków jak to się dzieje w ulubionych przez nasze Klubowiczki książkach fantasy. Jest tu wiele zabawnych dialogów, ale brak większych emocji. Nic czytelnika nie zaskakuje.Klubowiczkom podobała się okładka chociaż minimalistyczna, ale pomysłowa.Oprócz sióstr występują w książce jeszcze: sympatyczny Levi i pyskata Regan, zasadnicza nauczycielka kreatywnego pisania, podstępny Nick i nieco zagubiony samotny ojciec bliźniaczek. Wszyscy bohaterowie są inteligentni i zabawni. Lekki styl pisarki przypomina nieco Johna Greena. Autorka pisze zabawnie, ale z nutką refleksji i goryczy. Porównując dwie główne bohaterki, klubowiczki zdecydowanie wolą Cath, z którą się bardziej utożsamiają. Nie podobało się dziewczynom zakończenie, które niczego nie wyjaśnia. Pozostawia wiele spraw otwartych. Książka ma geekowski charakter, nawiązuje do nerdów, fandomów i fanfików, które chętnie czytają klubowiczki. W sześciostopniowej skali dziewczyny oceniły powieść na piątkę.

Sprawozdanie ze spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki 22.04.2017 r.

22 kwietnia 2017 roku rozmawialiśmy na spotkaniu DKK o książce Becci Fitzpatrick “Szeptem”. W spotkaniu wzięło udział 6 członkiń Klubu. Na początku przedstawiłam sylwetkę pisarki i pozostałe jej książki znajdujące się w naszej bibliotece. Ustaliliśmy ,że książka jest pierwszą częścią 4-tomowej serii o Upadłych i reprezentuje gatunek fantasy, tak bardzo lubiany przez nasze klubowiczki.Omówiliśmy okładkę, która jak się okazało zrobiła duże wrażenie na czytelniczkach. Scharakteryzowaliśmy bohaterów. Najbardziej podobał się klubowiczkom Patch – tajemniczy i zabójczo przystojny upadły anioł , który wraca na ziemię początkowo w niecnych celach, ale po spotkaniu z Beccą postanawia chronić ja za wszelką cenę.Wyjaśniliśmy sobie co znaczy tytuł. Zastanowiliśmy się do jakich innych książek “Szeptem” nawiązuje. Okazuje się ,że jest ich wiele. Najbardziej przypomina klubowiczkom “Zmierzch” S. Meyer.Książki fantasy to ulubiony gatunek naszych klubowiczek więc oceniły ją wysoko.

Sprawozdanie ze spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki 18.03.2017 r.

W tym spotkaniu wzięło udział 7 uczestniczek Klubu. Dotyczyło ono książki “Światło, którego nie widać”, której autorem jest amerykański pisarz Anthony Doerr. Omawiana przez nas powieść otrzymała nagrodę Pulitzera w 2015 roku w kategorii fikcja literacka, została też książką roku jako powieść historyczna. Akcja książki rozgrywa się na przestrzeni 80 lat. Od 1934 roku do 2014. Skupiając się na latach 1943-44. Powieść ma ciekawą konstrukcję. Czytelnik przemieszcza się w czasie odwiedzając na zmianę dwójkę głównych bohaterów, którzy spotykają się dopiero pod koniec książki. Wcześniej łączy ich tylko radio. Opisywane wydarzenia rozgrywają się  w Paryżu, Wiedniu, Saint-Malo, i na froncie wschodnim. Język jest prosty, wciągający, krótkie zdania. Narracja trzecioosobowa. Główni bohaterowie to: Francuzka – Marie-Laure LeBlanc i Niemiec Werner Pfenig.Co łączy tych bohaterów, których II wojna światowa kreuje na wrogów? Oboje są bardzo wrażliwi i inteligentni. Marie jest zafascynowana światem przyrody, potrafi też rozwiązywać skomplikowane zagadki logiczne. Werner jest świetnym matematykiem, genialnym znawcą radioodbiorników. Oboje jako dzieci ponieśli ogromne straty. Werner wychowuje się w Domu Dziecka, bo utracił rodziców. Marie jako sześciolatka straciła wzrok. Wychowuje ją tylko ojciec, na szczęście bardzo mądry i oddany. Oboje są trochę bezsilni i bezradni w okrutnych czasach wojny. Nie  jest łatwo, szczególnie w sytuacji Wernera pozostać dobrym i przyzwoitym, gdy z każdej strony napierają na nich masy negatywnych emocji,zakazów i chorej manipulacji.Czy obojgu udało się zachować niewinność w trudnych i  brutalnych czasach II wojny światowej? Mimo, że czasy są ciężkie, opisywana historia jest pełna piękna i ciepła. Jest to subtelny portret dwójki wrażliwych bohaterów. Jest to książka o miłości (ale nie romans), przyjaźni, odwadze, wojnie, człowieczeństwie. Opisuje przeżycia zwykłych ludzi, ich prywatne wojny, życie codzienne.”Światło, którego nie widać” to obraz malowany: uczuciami, dźwiękami, dotykiem i szumem radia. To traktat o przemijaniu, o utraconych szansach, o nieuchronności losu,o szczęśliwych zbiegach okoliczności i o wielkiej sile tkwiącej w człowieku. Książka zawiera też wiele mądrych myśli, które warto zapamiętać np.: “Otwórzcie oczy i popatrzcie na to, co możecie zobaczyć, nim zamkniecie je na zawsze”, “Czy należy coś robić tylko dlatego, że wszyscy inni to robią?”. Klubowiczki w sześciostopniowej skali oceniły powieść na 4+. Przypomina im ona nieco “Złodziejkę książek”. Jest w niej też coś  z omawianej wcześniej na spotkaniu DKK  poetyckiej “Mariny” Carlosa Ruisa Zafona i z iberoamerykańskiego realizmu magicznego. Nawiązuje też klimatem do filmu “Amelia”

Sprawozdanie ze spotkania DKK -18.02. 2017

W spotkaniu, na którym rozmawialiśmy o książce Kiery Cass “Rywalki”, wzięło udział 5 Klubowiczek. “Rywalki” to pierwsza część cyklu “Selekcja” Jest to powieść dystopijna , ukazująca królestwo Illei, powstałe na gruzach dawnego USA po 4 wojnie światowej. Książka nawiązuje do baśni “Kopciuszek” i do “Igrzysk śmierci” Suzanny Collins. “Rywalki” to “Igrzyska śmierci” przeniesione do zamku pełnego balowych sukien i blasku jaki rozsiewają zawodniczki. Podobnie jak w “Igrzyskach śmierci” jest tu podział na prowincje, wybór osób z prowincji, sama rozgrywka transmitowana na żywo. Są kasty i rebelianci, którzy walczą o równe prawa i nowy ustrój polityczny. Książka przypomina też harlequiny i opowieść o “Barbie i akademii księżniczek”. Jest to połączenie baśni i reality show. Przypomina też wybory Miss Świata. Główni bohaterowie to America, książę Maxon i Aspen. Pozostali bohaterowie stanowią jedynie tło. Jakie cechy głównej bohaterki podobały się uczestniczkom spotkania DKK? Podobało się im to, że była : odważna, silna, harda, empatyczna, że zachowywała się jak przyszła królowa. Nie podobało się im w Americe : jej niezdecydowanie, że była trochę irytująca, nudna, że prowadziła puste, bezproblemowe życie. Miłość w jej wykonaniu była po prostu banalna. Maxon to przystojny książę, o wrażliwym sercu. Dżentelmen. I to właściwie wszystkie jego zalety. Wad ma chyba więcej. Jest to papierowa postać. Nudny, nijaki książę, drętwy. Zachowuje się trochę jak dziecko, a nie jak następca tronu. Nie potrafi sam sobie wybrać żony i przeciwstawić się swojemu ojcu. Nie potrafi wyrazić własnego zdania. Wszystkim dziewczynom mówi to samo. Nie nadaje się chyba na króla, jest zbyt delikatny. Nie ma pojęcia co dzieje się w kraju, którym ma zarządzać. Jego sekretny rywal- Aspen to uczynny, pracowity, dobry i oczywiście przystojny młodzieniec, ale on też nie jest ideałem. Niby kocha Americę, ale dziwnie to okazuje. Nie walczy o swoją miłość. Dziewczyny uważają, że książka “Rywalki” jest bardzo ciekawa, romantyczna, ale akcja nie jest wartka. Nie ma w niej niespodzianek. Jest to bardzo przewidywalna historia. Bardziej krytyczni czytelnicy uważają, że jest to mdła, cukierkowa, bajkowa opowieść. Jest tu grzecznie i nudno. Emocje bohaterów i ich portrety psychologiczne ukazane są bardzo pobieżnie. “Rywalki” to trochę niewykorzystany potencjał. Nie ma tu głębszej intrygi. Brak emocji, akcji, intryg, zdrady, prawdziwej rywalizacji. Nie wykorzystano wątku rebeliantów. Baśń “Kopciuszek” to kilkanaście stron. Cały cykl “Selekcja” to pewnie ponad 1000 stron, dlatego pomysły trzeba było rozdzielić na wszystkie tomy. Prawdziwą rywalką z krwi i kości jest tylko Celesta – czarny charakter tej powieści. Pozostałe dziewczyny to posłuszne owieczki, zdane na łaskę księcia. Może, żeby musiały wykonywać jakieś zadania, oprócz prezentacji strojów i udzielania wywiadów byłoby bardziej emocjonująco. Większości Klubowiczek bardzo podobało się romantyczne ukazanie miłości w książce, ale też zauważono , że jest ona jakaś niepełna, że brakuje zaangażowania bohaterów. Wszystkim bardzo podobała się piękna, satynowa okładka. Mówiąc żartobliwie “Rywalki” to zbuntowany Kopciuszek w Domu Wielkiego Brata. W sześciostopniowej skali dziewczyny oceniły powieść na 4+.

Sprawozdanie ze spotkania DKK – 2017.01.14

Na spotkaniu omawialiśmy książkę „Harry Potter i Przeklęte Dziecko”. W spotkaniu wzięło udział 6 członkiń Klubu.  Po przeczytaniu książki okazało się , że nie jest to jednak 8 część przygód Harrye’go Pottera, lecz raczej tylko dodatek. Książka jest scenariuszem spektaklu teatralnego. Autorzy to Jack Thorn, John Tiffany i J. K. Rowling. W książce występuje oczywiście tytułowy bohater, ale jest on postacią drugoplanową. Główni bohaterowie to Albus , syn Harre’go i  i Scorpius, syn Draco Malfoya. Akcja zaczyna się 19 lat po bitwie o Hogwart, na peronie 9 i ¾. Dużą rolę odgrywa w opowieści zmieniacz czasu, który wykradli z Ministerstwa Magii główni bohaterowie, aby nie dopuścić do śmierci  Cedrica Digorry’ego.  Próba uratowania dawno zapomnianego Cedrica jest właściwie pretekstem do udowodnienia swojej wartości i pokazania światu, że Albus i Scorpius też potrafią czegoś dokonać i zasłużyć na uznanie swoich ojców. Albus zupełnie nie przypomina Harrye’go. Trafił do  Slytherinu, przyjaźni się z synem Draco, nie jest lubiany w szkole. Jego umiejętności magiczne są kiepskie, takie jak kiedyś u Nevilla. O Scorpiusie plotkują, że jest synem  Voldemorta. Chłopcy izolują się od innych, nie są szczęśliwymi dziećmi, gardzą grą w quidditcha. Nie przepadają za swoimi ojcami. Albus nie potrafi zmierzyć się z faktem bycia synem słynnego bohatera. Młodzi bohaterowie w książce chwilami są bardzo bezmyślni. Wielka trójka bohaterów Rowling  bardzo rozczarowuje. Harry to zapracowany urzędnik Ministerstwa Magii , zgorzkniały, sfrustrowany. Nie jest najlepszym ojcem. Ron nie wydoroślał, jest trochę infantylny . Hermina zgubiła gdzieś swoją nieprzeciętną inteligencję. Na ich tle bardzo dobrze wypada Draco, wydoroślał , zrozumiał swoje błędy, ale jego kontakty z synem też pozostawiają wiele do życzenia. Ta książka mówi przede wszystkim  o przyjaźni, ale także o poświęceniu i miłości rodzicielskiej czasem bardzo trudnej. Plusami książki jest to, że bardzo szybko się ją czyta. Plusem jest też postać Scorpiusa, najciekawsza chyba w tej książce. Jest chyba najmądrzejszy i najbardziej rezolutny.  Skupia w sobie cechy młodej Hermiony i Albusa  Dumbledora. Minusem książki jest to, że dawni bohaterowie nie przypominają siebie i trochę rozczarowują, brak spójności akcji i i brak dawnego magicznego klimatu. Mimo pewnych niedociągnięć  książka podobała się Klubowiczkom . W 6 stopniowej skali oceniły ją na 5.

Sprawozdanie ze spotkania DKK – 2016.12.30

W spotkaniu wzięły udział 4 uczestniczki Klubu. Omawialiśmy na nim książkę  Sarah J. Maas – „Dwór cierni i róż”. Okazało się , że jest to według  Klubowiczek najciekawsza z dotychczas omawianych książek. W 6 stopniowej skali dziewczyny oceniły ją na 6. Jest to książka z gatunku heroic  fantasy, nawiązująca trochę do „Gry o tron” czy „Zmierzchu”. Powieść ta nawiązuje też do baśni, do „Kopciuszka”, a przede wszystkim do „Pięknej i Bestii”. Jest to jej mroczniejsza wersja. Są tu też związki z mitami, z historią Orfeusza oraz Persefony. Książka jest pełna namiętności i pasji, romantyzmu, ale jest też brutalna i okrutna. Główni bohaterowie to:  Feyra – przedstawicielka ludzi i Tamlin przedstawiciel faerii – istot nadprzyrodzonych. Serce Klubowiczek zdobył jednak Rhys, który namieszał sporo także w uczuciach głównej bohaterki. Klubowiczki z niecierpliwością czekają na część drugą opowieści, czyli „Dwór mgieł i furii”.

Sprawozdanie ze spotkania DKK – 2016.11.19

W spotkaniu, na którym rozmawialiśmy o książce „Pepa w raju” wzięło udział 6 osób. Autorką książki jest Katarzyna Ryrych, której 4 inne książki mamy w naszej bibliotece. Szczególnie popularne są „Wyspa mojej siostry” i „Siedem sowich piór”. Autorka w swoich utworach porusza trudne problemy , takie jak:  ciężka, nieuleczalna choroba, choroby psychiczne w rodzinie czy śmierć, ale pisze o tym tak, że te historie nie tylko wzruszają i urzekają , ale budzą też uśmiech i nadzieję. Książka „Pepa w raju” nosi podtytuł: najkrótsza opowieść o miłości. Jest to rzeczywiście  krótka lektura na jeden wieczór – i to niecały. Miłość Penelopy i Michała jest piękna, ale niestety nie łatwa i prosta. Pepa wywróciła świat Michała i całej ich paczki. Jest bardzo odważną , kolorową dziewczyną w różowych okularach. Choroba zmieniła jej sposób postrzegania świata. Trzeba korzystać  z każdej chwili, gdyż przyszłość jest niepewna. W życiu Penelopy i Michała liczy się być, a nie mieć. Książka ta przypomina nieco powieść „Love story” Ericha Segala, „Jesienną miłość” Nicholasa Sparksa i „Marinę” Ruiza Zafona, a najbardziej chyba książki Johna Greena. Miłość Pepy i Michała jest pełna wdzięku – trudno o taką we współczesnym świecie, choć książka opisuje bolesne chwile nie jest to przygnębiająca opowieść, wręcz przeciwnie.” Klubowiczki” w sześciostopniowej skali oceniły ją na trzy z plusem. Najbardziej podoba im się literatura fantasy, więc książki obyczajowe nie są wysoko przez nie  oceniane.

Sprawozdanie ze spotkania DKK – 2016.11.04

W tym spotkaniu wzięło udział 5 Klubowiczek i rozmawialiśmy na nim o książce Ewy Nowak – „Rezerwat niebieskich ptaków”. W naszej bibliotece mamy większość książek napisanych przez tę Autorkę. Są one chętnie czytane przez nasze starsze czytelniczki. Szczególnie lubiane pozycje to : „Drzazga” i „Bardzo biała wrona”. „Rezerwat niebieskich ptaków” niestety jest chyba słabszą  pozycją w dorobku Pisarki. W skali od 1 do 6 „Klubowiczki’  oceniły ją na 3. Akcja książki toczy się  w ekskluzywnej, elitarnej szkole w Warszawie, zwanej „Rezerwatem”. Tytuł odnosi się nie tylko  do szkoły, ale też do ekscentrycznego hobby ojca głównej bohaterki – hodowcy ptaków  – niebieskich feniksów. Główną bohaterką jest Sara Wiecka, której rodzina z dnia na dzień staje się bardzo bogata. Dziedziczy spadek, który przynosi też pewne problemy, nieznane dotychczas przeciętnym zjadaczom chleba .Młodzież w nowej , ekskluzywnej szkole Sary jest nieznośnie egzaltowana, sztuczna. Panuje tam wyścig szczurów. Książka porusza też takie problemy jak: egocentryzm, konformizm. Książka „Rezerwat niebieskich ptaków” to chyba jedna ze słabszych powieści Ewy Nowak. Brakuje tam w zasadzie  problemów i miłości, rozwiązywania życiowych trudności. Główna bohaterka jest znudzona  swoim bogactwem i życiem. Wpada w zupełnie nieprzekonywującą miłość, choć książka nie przynosi większych refleksji to jednak ukazuje jak bardzo potrzebna jest akceptacja żeby funkcjonować w swoim środowisku.

Sprawozdanie ze spotkania DKK – 2016.09.23

23 września 2016 roku na spotkaniu DKK rozmawialiśmy o książce Adama Langa „Klucze”. W spotkaniu wzięło udział 5 członkiń Klubu. Zaczęliśmy od ustalenia kto jest głównym bohaterem książki? Ile ma lat? Jaki jest jego związek z autorem książki? Mówiliśmy o tym: jakie dwa ważne , traumatyczne zdarzenia zdominowały życie głównego bohatera. Jaki właściwie jest Adam? (cechy charakteru), czy Czytelniczki polubiły go? Okazuje się , że nie. Adam to manipulator, egoista, bawiący się uczuciami innych. Chłopak pozbawiony skrupułów. Dziewczyny i bliskich traktuje podmiotowo. Zasługuje na miano ”cynicznego palanta”. Na szczęście bohater zmienia się pozytywnie na kartach książki. Dorośleje. „Klucze” to właśnie książka o dorastaniu i poszukiwaniu samego siebie. W książce przedstawiono też jak wielkie znaczenie w życiu nastolatków ma Internet. Wyjaśniliśmy sobie co oznacza tytuł. Klucze kojarzą się głównemu bohaterowi z odejściem ojca, a może są to klucze do duszy bohatera? W skali od 0d0 6 dziewczyny oceniły książkę na 3. Zdecydowanie nie polubiły głównego bohatera

Sprawozdanie ze spotkania DKK – 2016.08.11

W spotkaniu Klubu 11 sierpnia 2016 roku  wzięły udział 3”Klubowiczki”. Rozmawiałyśmy na nim o książce M. A. Larson –„Akademia  Pennyroyal”. Jest to książka z gatunku fantasy, która bardzo spodobała się uczestniczkom spotkania. W skali od 0 do 6, oceniona ją na 5. Książka jest bardzo ładnie wydana. Okładka jest tajemnicza, budząca grozę. Treść nawiązuje do baśni braci Grimm, do „Następców” i „Akademii Dobra i Zła”. Autorka tej książki to bardziej scenarzystka niż pisarka. Jej dziełem jest „My Little Pony”. Książka jest adresowana do czytelników w wieku 8-10 lat, ale okazuje się że starszym Czytelniczkom też się podobała. W tytułowej akademii kształcą się księżniczki- wojowniczki do walki z wiedźmami i rycerze do walki ze smokami. W książce występują także : ogry trolle i  drzewa potrafiące zabijać. Dla księżniczek , kadetek akademii najważniejsza jest dobroć, miłość, sprawiedliwość, a nie pochodzenie, sława i majątek. Adeptki akademii  to księżniczki o czystym sercu, współczujące innym, pomocne, dzielne, gotowe do walki z niesprawiedliwością, by chronić słabszych.

Sprawozdanie ze spotkania DKK – 2016.06.10

W dyskusji wzięło udział 7 Czytelniczek. Na początku przedstawiłam dziewczynom inne książki Barbary Ciwoniuk, które tematycznie i poprzez bohaterów wiążą się z „Anią”. Omawiana książka to powieść obyczajowa. Tytułową bohaterką jest uczennica gimnazjum. Poznajemy ją w niezwykle burzliwym okresie jej życia. Główny wątek wiążę się z historią  Daniela – brata Ani i jego związku z Karoliną.  Pojawienie się Karoliny w rodzinie Ani burzy jej spokój. Klubowiczkom bardzo podobały się postacie:  Igora, przyjaciela, później chłopaka Ani oraz jej Dziadka. Tytułowa bohaterka też jest bardzo pozytywną osobą. Ania to nie głupiutka, plastikowa nastolatka, którą interesują tylko chłopcy i zakupy,  wydaje się prawie bez wad.  Ania to podpora całej rodziny. Często wstaje jako pierwsza, czasem budzi zapracowaną mamę.  Jest mądrą, spostrzegawczą dziewczyną. To Ania dostrzega gdzie mama popełnia błąd w kontaktach z dziadkiem. To w gruncie rzeczy ona przekonuje starszego brata, by wrócił do domu. Autorka trochę ją wyidealizowała. W skali od 1 do 6, tę książkę  oceniono na 4.  Podobała się uczestniczkom spotkania DKK i chętnie ją polecą innym.”Ania” to książka, która porusza problemy związane z dojrzewaniem, starością umieraniem i narodzinami, przede wszystkim z odpowiedzialnością. Powieść o wrażliwości na drugiego człowieka, o tym, że warto czasem przyjrzeć się bliżej, spróbować poznać i zrozumieć dlaczego ktoś kłamie, pije, ćpa. Jest to też książka o rodzinie, dobrej rodzinie, której członkowie pomagają sobie, ale też nie są wobec siebie bezkrytyczni. Mówi, że dom tworzą nie ściany , ale ludzie, że  ponosimy odpowiedzialność za tych których kochamy i którzy nas kochają. Książka prezentuje postawy dojrzałe (Igor, Dziadek, Mama, Ania) i rozchwiane (Daniel, Karolina) . Jest to powieść o życiowych wartościach, o dokonywanych wyborach i ich konsekwencjach, o pokusach współczesnego świata. Opisuje problemy nastolatków związane z szeroko rozumianą tolerancją. Może wzruszyć, a czasami nawet rozbawić..

Sprawozdanie ze spotkania DKK – 2016.05.06

Zafona – „Marina”.  W dyskusji wzięły udział cztery uczestniczki Klubu. „Marina” to połączenie thrillera, horroru, dramatu , fantasy romansu i powieści obyczajowej. Atmosfera książki jest tajemnicza, sensacyjna, budząca grozę. Książka ogólnie się podobała Klubowiczkom. W skali 0d 1 do 6 oceniły ją na 4. Interesującym i pięknym wątkiem była historia przyjaźni Mariny i Oscara. Uroku opowieści dodaje tajemnicza atmosfera opisanej historii. Powieść jest bardzo romantyczna (opis postaci, miejsc, symbole, idee). Zawiera wiele mądrych myśli, np. „Uciekać  mogą tylko ci, którzy mają dokąd wracać”. Wszystkim także podobał się opis urokliwej Barcelony, ale uznano, że jest tam za dużo opisów zrujnowanych willi i innych gmachów, których świetność dawno już minęła, że to tylko powielanie i nadużywanie schematu. Za dużo też było w książce makabry zdeformowanych ciał, potworów. Motyw Frankensteina raczej zniesmaczył młode Czytelniczki.

Całą historię dziewczyny uważają za smutną, pełną cierpienia i okrucieństwa. Zakończenie jest niejednoznaczne.